ลบความเชื่อ ล้างมลทิน 60 ปี มนุษย์กินคน “ซีอุย”

ฟาโรห์ จักรภัทรานน ที่ระบุใน Change.org ณ วันและเวลาที่ตั้งแคมเปญว่า เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และสนใจเกี่ยวกับ “สิทธิมนุษยชน” และ “ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์” ให้เหตุผลต่อการล่ารายชื่อออนไลน์ว่า

“เพื่อให้สังคมไทยได้เรียนรู้จากความผิดพลาดว่า ในอดีตเคยมีชายคนหนึ่งตกเป็นจำเลยสังคม เพราะการเผยแพร่ข่าวลือที่ไม่มีพยานหลักฐานของสื่อสำนักพิมพ์ และเพื่อเป็นอีกหนึ่งย่างก้าวในการตระหนักถึงสิทธิและเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ทั้งตนเอง และผู้อื่นของคนไทยทั้งปวง”

“ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยเชื่อว่าซีอุยทำ” “ถึงจะผิดโทษควรสุดที่ความตาย…ไม่ใช่เอามาประจานหลายสิบปี” และ “แพะรับบาป” คือความเห็นส่วนหนึ่งของผู้ร่วมลงชื่อสนับสนุนแคมเปญนี้

ย้อนเรื่องราวคดีที่สะเทือนขวัญสังคมไทย ระหว่างปี 2497 – 2501 ที่ปิดม่านลงด้วยการที่ศาลอุทธรณ์ ตัดสินโทษประหารชีวิต หลีอุย แซ่อึ้ง ที่ถูกเรียกเพี้ยนเป็น ” ซีอุย ” ฐานฆาตกรรมโหดกินเนื้อมนุษย์คดีสุดท้ายเพียงคดีเดียว จาก 6 ศพ / 7 คดี ถูกจับขณะกำลังพยายามเผาทำลายศพรายสุดท้ายที่จังหวัดระยอง ทำให้มีการสืบสวนขยายผลย้อนหลังไปถึงพฤติกรรมโหดในลักษณะเดียวกันอีก 6 ราย

ความเคียดแค้น และความรุนแรงของรูปคดี ทำให้สังคมละเลยที่จะตรวจสอบรายละเอียดของคำให้การ ทั้งที่เป็นทางการ และคำสัมภาษณ์ในหน้าหนังสือพิมพ์ สิ่งเดียวที่สังคมขณะนั้นต้องการคือ ลากคอไอ้ฆาตกรโหดรายนี้ไปยิงเป้าให้สาสม

ปัญหาสำคัญของคดีนี้ก็คือ คำให้การ ซึ่งเป็นคำสารภาพของผู้ต้องหา ไม่ตรงกับข้อเท็จจริงในสาระสำคัญของคดี กระบวนการสอบสวนที่กระทำต่อเนื่องกันถึง 96 ชั่วโมง วันแรกปฏิเสธ วันรุ่งขึ้นรับสารภาพเพิ่มอีก 2 คดี อีก 9 วันต่อมา สารภาพอีก 4 คดี

ในขณะที่พนักงานสอบสวนให้การว่าได้กระทำ อย่างถูกต้อง และนุ่มนวล ซีอุยก็เต็มใจรับสารภาพ แต่เหตุใดจึงให้การผิดจากความเป็นจริง โดยเฉพาะส่วนที่เป็นหัวใจของคดี คือการจัดการกับอวัยวะของเหยื่อ ไม่มีใครสงสัยเลยว่า แท้ที่จริงแล้วซีอุยไม่เคยลิ้มรสชาติของตับและหัวใจ อย่างที่ปรากฏในคำสารภาพ หรือข่าวในหนังสือพิมพ์